Udary mózgowe i terapeutyczne wykorzystanie magnetostymulacji

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) udar mózgu to zespół kliniczny charakteryzujący się nagłym pojawieniem się ogniskowych lub globalnych zaburzeń czynności mózgowia, które – jeżeli nie doprowadzą wcześniej do zgonu – utrzymują się dłużej niż 24 godziny i nie mają innej przyczyny niż naczyniowa. Inaczej rzecz ujmując – udar mózgowy – to każde ostro występujące zaburzenie krążenia mózgowego (niezależnie od przyczyny, która go wywołała). Dopada on w Europie ok. miliona osób rocznie. Jedna trzecia z nich umiera w czasie nie dłuższym niż rok, jedna trzecia zostaje inwalidami a jedna trzecia powraca do zdrowia.

Przyczyny udarów:

– miażdżyca naczyń (arterioskleroza) – 75 % wszystkich przypadków udarów,
– uszkodzenia ściany naczyń powodujących krwawienie lub krwotoki – 20 %,
– zakrzepice w centralnym układzie nerwowym – 5 %.

Przyjmuje się następujące stopnie ciężkości udarów:

1. przemijający udar niedokrwienny (TIA – Transient Ischaemic Attack) – „mini-udar”, czyli zaburzenie krążenia mózgowego z objawami ustępującymi całkowicie w ciągu 24 godzin; nie jest to jeszcze udar w dosłownym znaczeniu tego słowa, ale jego przebycie świadczy o ryzyku rozwinięcia się tej choroby w jednym przypadku na dziesięć w ciągu 90 dni po wystąpieniu TIA; osiemdziesiąt procent tych udarów powodują zakrzepy, które tamują czasowo dopływ krwi do mózgu; zazwyczaj osoby, które dotknął taki udar nie zwracają nań uwagi ze względu na nieświadomość zagrożenia (nierozpoznanie objawów udaru) i nie szukają pomocy medycznej, a tymczasem nawet w przypadku lekkiego udaru należałoby podać jak najszybciej lek przeciwzakrzepowy – „Jak jednak mówi jeden z ekspertów fakt, że nie szukają pomocy jest bardzo niepokojący, ponieważ tkankowy aktywator plazminogenu (tPA), lek przeciwzakrzepowy podawany osobom z udarem niedokrwiennym, jest najskuteczniejszy, gdy poda się go w ciągu trzech godzin od wystąpienia objawów udaru. („Poznaj objawy udaru”, „The New York Times” – 28.05.2008 r.)

2. udar postępujący (PS – Progressive Stroke), czyli stopniowe narastanie objawów z powrotem do stanu wyjściowego w przeciągu 7 dni

3. dokonany zawał mózgu (CS – Complited Stroke) będący trwałym i często nieodwracalnym uszkodzeniem centralnego układu nerwowego.

„American Stroke Association” zwraca społeczną uwagę na następujące sygnały ostrzegawcze:

• nagłe zdrętwienie lub zwiotczenie twarzy ramienia czy nogi, zwłaszcza po jednej stronie ciała.
• nagła dezorientacja, problemy z mówieniem lub rozumieniem mowy,
• nagłe problemy z widzeniem w jednym lub obu oczach,
• nagłe problemy z chodzeniem, zawroty głowy, utrata równowagi czy koordynacji,
• nagły, silny ból głowy bez znanej przyczyny.

Jednak Kleindorfer i jej koledzy badali, czy prosty akronim FAST – co oznacza «twarz, ręce, mowa, czas» (Face, Arms, Speech, Time) – może pozwalać na lepsze wychwytywanie pacjentów z udarem niż typowa lista objawów. Wyniki opublikowano w piśmie «Stroke». W badanej populacji ponad 88% pacjentów miało objawy uwzględnione w FAST. U niektórych pacjentów nie wskazał on jednak udaru, zwłaszcza krwotocznego, ponieważ ten skrót nie uwzględnia bólu głowy.” („Poznaj objawy udaru”, „The New York Times” – 28.05.2008 r.)

Przy udarach mózgowych z towarzyszącym krwawieniem należy w pierwszej kolejności dążyć do intensywnego leczenia neurochirurgicznego lub neurologicznego, w dalszej kolejności uzupełniająco stosować terapię polem magnetycznym z najniższymi natężeniami pól ( po wypisaniu ze szpitala).

W tych przypadkach terapia może być prowadzona wyłącznie pod nadzorem doświadczonych lekarzy.

KAŻDA, NAWET NAJLŻEJSZA FORMA UDARU MÓZGOWEGO WYMAGA NATYCHMIASTOWEJ INTERWENCJI LEKARSKIEJ, ABY OGRANICZYĆ DO MINIMUM STOPIEŃ USZKODZENIA MÓZGU.

U co trzeciego pacjenta istnieje świadomość zagrożenia udarem dzięki objawom ostrzegawczym świadczącym o narastającym upośledzeniu krążenia mózgowego:
– uczucie osłabienia i drętwienia jednej strony ciała, zwłaszcza kończyn górnych i twarzy,
– nagłe zaburzenia widzenia, szczególnie jednostronne,
– nagła utrata zdolności mówienia lub trudności w zrozumieniu mowy (afazja),
– nagle pojawiające się bardzo silne bóle głowy
– nagle pojawiające się uczucie wirowania i zaburzenia chodzenia.

W przypadku wystąpienia wymienionych objawów należy bezzwłocznie wyjaśnić ich przyczynę i zastosować odpowiednie leczenie w celu uniknięcia poważnych i trwałych powikłań. Przede wszystkim jednak należy nie dopuścić do powstania udaru.

Najważniejszymi czynnikami ryzyka udarów mózgowych są:
– nadciśnienie tętnicze i inne choroby układu krążenia,
– cukrzyca (zwłaszcza nie wyrównana),
– podwyższony poziom cholesterolu i kwasu moczowego,
– nikotynizm ( o 50 % większe ryzyko w stosunku do niepalących).

Dobrych wyników w profilaktyce udarów z zastosowaniem magnetostymulacji można się spodziewać tylko przy znaczącym ograniczeniu wymienionych czynników ryzyka.

Magnetostymulacja w przypadku udaru powoduje:
– poprawę przemiany materii w komórce,
– poprawę przepływu krwi,
– odciążenie układu krążenia,
– harmonijną stymulację układu wegetatywnego,
– zmniejszenie napięć stresowych,
– aktywację tlenku azotu (endogennej nitrogliceryny) wytworzonego w ściankach naczyń krwionośnych,
– rozszerzenie naczyń krwionośnych,
– wzrost przepływu krwi,
– zmniejszenie ryzyka zahamowania przepływu i tworzenia zatoru,
– zmniejszenie nasilenia procesu miażdżycy tętnic,
– rozrzedzenie krwi,
– zwiększenie dostępności hemoglobiny dla tlenu (pierwszorzędne znaczenie dla mózgu).

Rehabilitacja pacjentów po udarach z zastosowaniem magnetostymulacji jest długotrwała (może trwać nawet kilka lat), ale skuteczna. Długotrwała, ponieważ chodzi przede wszystkim o system nerwowy. Dlatego rozumiesz doskonale, że nie można oczekiwać błyskawicznej poprawy stanu zdrowia pacjenta po wylewie, ale stosując magnetostymuację po wystąpieniu udaru można spodziewać się skrócenia czasu rehabilitacji ruchowej oraz zwiększyć szansę na powrót sprawności kończyn objętych niedowładem lub korzystnego wpływu na inne towarzyszące udarowi zaburzenia neurologiczne.

Kompleksowa terapia i zapobieganie udarom obejmuje ponadto następujące środki:
– właściwa dieta z suplementowaniem (zwłaszcza terapia Linusa Paulinga!),
– przyjmowanie przeciwutleniaczy (wymiataczy wolnych rodników) – witamina A, C, E, koenzym Q10, OPC.
– regularna aktywność fizyczna powodująca m.in. wzrost elastyczności naczyń,
– przyjmowanie preparatów aloesu i miłorzębu,
– zmniejszenie stopnia zakwaszenia tkanek (przez poprawę krążenia oraz dotlenienie).